Γεννημένος το ’41 ο Χίλμπιγκ θεωρείται μια από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές φωνές της μεταπολεμικής Γερμανίας. Η σκληρότητα της περιγραφής μιας κοινωνίας που μάχεται με τους πιο σκοτεινούς δαίμονές της, η ωμή, ενίοτε αβάσταχτη αλήθεια των ηρώων του σε συνδυασμό με την παράνοια της καθημερινότητας, κατέταξε τον Χίλμπιχ στους «σκληρούς» συγγραφείς, τον οποίο οι συμπατριώτες του συνήθως απέφευγαν να διαβάσουν. Σήμερα αποκτά πολυάριθμο και ολοένα και πιο φανατικό κοινό. Ο εφιάλτης είναι πίσω μας, οι ανησυχητικές ομοιότητες με το παρόν μας έλκουν, γιατί μας φωτίζουν, κυρίως όμως είμαστε πλέον σε θέση να αντιληφθούμε την συγκλονιστική ανθρωπιά που αναδύεται μέσα από την τραγωδία των δοκιμαζόμενων προσώπων.

Σωσίες, η ένοχη συνείδηση ενός δολοφόνου, φανατική αστυνομία και αδιανόητοι έρωτες, συνθέτουν τον αποκαλυπτικό πίνακα της μεταπολεμικής Γερμανίας, ο οποίος σύμφωνα με τους κριτικούς, φέρνει στο νου εικόνες από κινηματογραφικά αριστουργήματα όπως το «Στάλκερ» του Ταρκόφσκι και «Οι ζωές των άλλων». Η συλλογή διηγημάτων «Ο ύπνος των δικαίων», δεν είναι ένα ακόμα βιβλία για τον πόλεμο και τις συνέπειες του. Είναι ένα βιβλίο για την ανθρώπινη παράνοια και τα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής, τα γυμνά βιομηχανικά τοπία που την αντικατοπτρίζουν, απ’ όπου προκύπτει όχι μια ποιητική πρόζα, αλλά μια καθαρή ποίηση, η οποία θέλει, ως τέτοια, να σώσει τον κόσμο. Το βιβλίο του Χίλμπιχ δεν συγκρίθηκε απλώς με τη «Μελαγχολία της Αντίστασης» και «Το Τανγκό του Σατανά» του Λάζλο Κρασναχορκάι, αλλά επαινέθηκε από τον ίδιο τον Ούγγρο συγγραφέα ως ένα από τα καλύτερα βιβλία του καιρού του. Ο Χίλμπιχ καταπιάνεται με το αρχέγονο θέμα της λογοτεχνίας: το πέρασμα μέσα απ’ το σκοτάδι προς ένα κάποιο φως.